Του Κώστα Αρβανίτη
Το παρόν κείμενο παρουσιάζει σκέψεις για την Αριστερά και την περίοδο έχοντας απόλυτα αυτοσαρκαστική συνείδηση της έλλειψης πρωτοτυπίας του θέματος.
Είναι πάντα μια ανώμαλη προσγείωση για τον κόσμο της Αριστεράς, της επαναστατικής κομμουνιστική δε, ακόμα περισσότερο να βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο.Οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται πάνω απ’όλα το ρόλο του κινήματος, της σύγκρουσης, της αναμέτρησης, της πραγματικής όψης της πάλης των τάξεων, πρέπει κι αυτοί να μετατραπούν σε πλασιέ πολιτικών «προγραμμάτων» και θέσεων, με τον τρόπο που η έννοια του προγράμματος έχει εκφυλιστεί, και κυρίως savoire faire, επικοινωνιακότητας, κινήσεων εντυπωσιασμού,lifestyle, ελιγμών, εκπλήξεων και άλλων μπιχλιμπιδιών με τα οποία η αστική τάξη κοροϊδεύει τους ιθαγενείς.
Όσο περισσότερο μάλιστα κανείς αντιλαμβάνεται το ρόλο της καθημερινής μάχης για να γίνει η συνείδηση της υποταγής, συνείδηση χειραφέτησης σε όλους τους τομείς της ζωής και κυρίαρχα και καθοριστικά μέσα στην σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας, τόσο αποστρέφεται την κοινοβουλευτική αποβλάκωση και τούμπαλιν: όσο λιγότερο κανείς αντιλαμβάνεται την δυνατότητα της αναμέτρησης και της ρήξης τόσο αποθεώνει την παραπάνω διαδικασία.
Το παρόν κείμενο δεν έχει όμως σκοπό να αναφωνήσει προβλέψιμα ότι αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες, ο γράφων είναι μέλος της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ούτως ή άλλως.Το κομβικό όμως, άμεσο πολιτικό καθήκον της περιόδου είναι να γίνει αντιληπτό αυτό, σε μας και μετά στους άλλους.Ότι, στην πραγματικότητα, ελάχιστα ζητήματα θα λυθούν εκεί ή θα προοδεύσουν εκεί.Εξηγούμαι:
Τα πράγματα είναι απλά.Χωρίς κίνημα, κανένα σχέδιο αληθινά αριστερό, που να έχει σκοπό χτυπηθεί μέχρι θανάτου με το κεφάλαιο δεν κερδίζει.Όχι μόνο το κομμουνιστικό.Τσάβες δεν επιβιώνει.Αλιέντε δεν επιβίωσε.Τα πάντα θα κερδηθούν στους δρόμους και οι δρόμοι θα κερδηθούν από το οργανωμένο, ταξικό εργατικό κίνημα, το συνδικαλιστικό και όχι μόνο.Η υπόθεση αυτή φυσικά με την μάχη της μετενέργειας να “ντρέπεται” να εμφανιστεί δίπλα στο εκλογικό υπερθέαμα πχ, δε θα προχωρήσει.Η υπόθεση αυτή φυσικά γίνεται επιτακτικά υπόθεση των κομμουνιστών, μιας και το κίνημα της εργατικής τάξης είναι ο μόνος πραγματικά αστάθμητος παράγοντας στην πολιτική ακτινογραφία της χώρας: τα άλλα έχουν μετρηθεί καλύτερα κι από τους βουλευτές για τα σενάρια της αυτοδυναμίας.Το οποίο κίνημα έχει σταθερά παραλύσει τους τελευταίους μήνες της εκλογικής αναμονής και της ίδιας της εκλογικής περιόδου.
Το να ειπωθεί βέβαια ένα καθήκον δεν το κάνει ευκολότερο.Είναι όμως θέμα τιμής πλέον και μάλλον ύπαρξης επίσης, να αποδεχτούν οι κομμουνιστές το ότι αντιπολίτευση στην κοινωνία, στο πραγματικό και δύσκολο πεδίο δηλαδή θα κάνει η Χρυσή Αυγή.Είναι ένα μάλλον μελαγχολικό πόρισμα, ότι οι μεγάλες δυνατότητες για βήματα εμπρός θα συνοδευτούν οπωσδήποτε με μεγάλες δυνατότητας για βήματα πίσω.Στα λόγια του Γκράμσι για την εποχή των τεράτων δηλαδή.
Το μεγάλο ζήτημα φυσικά, ανεπιστρεπτί (όση διάρκεια έχει αυτό δηλαδή στους παράξενους καιρούς που ζούμε, δηλαδή μερικούς μήνες λογικά) πλέον είναι η πρόταση της Κυβέρνησης της Αριστεράς του Αλέξη Τσίπρα, ο συνασπισμός των γυρολόγων της θεωρίας της ευθύνης και της κρίσιμης ώρας που χάνεται για πάντα, των συντρόφων που κατατάσσουν εαυτόν στην αντικαπιταλιστική Αριστερά αλλά και έντιμων αριστερών που δένουν με πάθος ξανά και ξανά το κάλυμμα στα μάτια για να μη βλέπουν τι ακολουθούν, των βετεράνων του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος και σαφώς των ανθρώπων που φοβισμένοι παρακαλούν ο εφιάλτης της κρίσης να τελειώσει.
Δεν έχω σκοπό να είμαι εκτενής σε ότι αφορά το φαινόμενο.Σε ότι αφορά το διακηρυγμένο στόχο του ένα πράγμα πιστεύω όμως:
Η συζήτηση πλέον είναι άσκοπη και φθείρει χωρίς λόγο.Να γίνει ο Σύριζα κυβέρνηση. Να βγει, να μη μείνει στην αντιπολίτευση.
Δε θέλω να θεωρηθεί η παραπάνω παραίνεση παραπλανητική. Tο πολιτικό του σχέδιο πρέπει να δοκιμαστεί.
Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει εμπειρία αριστερής κυβέρνησης.Η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ το ‘81, διαχείριση δηλαδή από αριστερούς, «αριστερούς» και ανθρώπους καθαρά του συστήματος, σαφώς ενσωματωμένη και χωρίς καμία διάθεση να πειραχτεί το συμφέρον κανενός (το οποίο πάντα συνεπάγεται ότι την πληρώνει η εργατική τάξη) , έχει περάσει στη λαϊκή συνείδηση ως η κυβέρνηση των λαμόγιων. Ο κόσμος αποφάσισε πως επόμενοι μπορεί να είναι είναι τίμιοι, ως αριστεροί. Το ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πάει με την ίδια ακριβώς λογική, με πολύ χειρότερο προγραμματικό σημείο εκκίνησης, ακόμα και με κοινό πολιτικό προσωπικό δεν προβληματίζει κανέναν. Ωραία ως εδώ. Η προδοσία σε αυτούς που προσδοκούν κάτι έστω αφηρημένα ριζοσπαστικό, η αποτυχία, και η χρεωκοπία εδώ που τα λέμε είναι εγγυημένα.Καταστροφολογία είναι μια από τις καλύτερες προσπάθειες της κομμουνιστικής αριστεράς μέχρι στιγμής να αντεπιτεθεί, πετυχημένη όμως δεν είναι, της αρμόζει, σαν να αναζητούμε μόνοι μας ιστορικές συντριβές.
To χειρότερο στη μάχη για να κερδηθεί η συνείδηση είναι να αντιμετωπίζεις συμπλέγματα κι απωθημένα.Ο ελληνικός λαός και η ελληνική εργατική τάξη, βαθιά ποτισμένες από την ανάθεση και τα μεσσιανικά σύνδρομα με τα οποία ακούραστα διαπαιδαγωγεί η αστική δημοκρατία, σπρώχνονται προς τη “σωτηρία” τους από κάποιον άλλον αυτή τη στιγμή. Ας ανθίσει κι αυτό το λουλούδι.Παράλληλα με αυτή την (σχετικά) διαμορφωμένη κατάσταση, η κομμουνιστική αριστερά θα πει αυτά που έχει να πει όμως θα πρέπει άμεσα να στρέψει την προσοχή της στη μάχη της συγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος στο αναγκαίο για το σήμερα επίπεδο.
Δεν πρόκειται περί παραίτησης από τον εκλογικό σκοπό και είναι φοβερά σημαντικό για την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α να διατηρήσει συγκροτημένο το ρεύμα της και την επιρροή όσο καλύτερα γίνεται, πρέπει να γίνει κατανοητό όμως το εξής: Δεν γίνεται, όπως λέει και ο Λένιν να συγχέουμε την πολιτική με την παιδαγωγική.Η διδαχή, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την εμπειρία, μόνο να την συμπληρώσει και να την βοηθήσει να μετεξελιχθεί.Η αντικυβερνητική αριστερά, αυτή που δε θα πετάξει φυσικά το γάντι για την επαναστατική κυβέρνηση της εργατικής τάξης, δυστυχώς θα θεμελιωθεί από άλλο ένα ερείπιο μια κυβέρνησης της κεντροαριστεράς, από αυτά που αφθονούν στην γερασμένη μας Ευρώπη.
Εμείς φυσικά αυτή την κυβέρνηση, δε θα την ψηφίσουμε.Και θα την κρίνουμε αν εκλεγεί σαν όλες τις άλλες, άλλωστε ήδη μπερδεύεται κανείς ελαφρώς όταν κοιτάει υποψήφιους και μελλοντικούς υπουργούς.Γιατί κάποιος θα πρέπει να το κάνει και την επαύριο.Για να μην στρώνεται ο δρόμος να είναι οι φασίστες η κοινωνική αντιπολίτευση.Γιατί η δειλία για τον ένα να «αναλάμβανει κανείς τις ευθύνες του» (ιστορικές μάλιστα!), να κάνει δηλαδή μια σειρά από οικτρούς και ταπεινωτικούς συμβιβασμούς στο πρόγραμμα του που θα προκαλούσαν χιλιάδες διασπάσεις σε μια άλλη περίοδο, είναι και το θάρρος του από την άλλη.Για να υπάρχει μια δύναμη, η οποία στα μάτια του κόσμου θα είχε μιλήσει εξαρχής, πως ο πυρήνας της πρότασης εξουσίας της είναι η βουλή των κάτω.Είμαστε στην αρχή των πραγμάτων, είμαστε αντιμέτωποι με την “ανεπίγνωστα καλόπιστη στάση των μαζών” , όπως έγραφε με φοβερή εντιμότητα και ο Λένιν στις Θέσεις του Απρίλη (και σίγουρα απίστευτο θράσος για κάποιους), απέναντι στο απερίγραπτα αντιφατικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και θα συνεχίσουμε την πορεία μας με ότι έχουμε, με το δικό μας σχέδιο, και τα δικά του προβλήματα. «Περιθώριο» όπως μας ειρωνεύονται και προφητεύουν πως θα καταλήξουμε είμαστε άλλωστε χρόνια τώρα, απλά από αυτά που τραβιούνται μέσα στη σελίδα και χαλάνε την νησταλέα ανάγνωση της ιστορίας πιο συχνά από ότι θα περίμενε κανείς.
Το μόνο πραγματικό αστείο, όσο αστεία μπορεί να είναι η ίδια η ιστορία, είναι πως η θέση περί ιστορικής στιγμής, για χάρη της οποίας οι πολιτικές αρχές πρέπει να καμφθούν προς όφελος μια ισχυρής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας έχει ειπωθεί κυριολεκτικά αμέτρητες φορές στην παγκόσμια ιστορία (ειδικά με τη μορφή «να μη νικήσει/να φύγει η δεξιά»), με τη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων να είναι θλιβερές αποτυχίες.Η απελπισία των κηρύκων του συμβιβασμού σε κάθε τέτοια περίπτωση, οφείλει να διδάξει καταρχάς την επαναστατική και κομμουνιστική αριστερά την ψυχραιμία. “Ο χρόνος είναι κάτι απίθανα μακρύ” και γεμάτος γυρίσματα.
Ένα μόνο σχόλιο που απευθύνεται στους συναγωνιστές που ζουν τη μέθη της κοινοβουλευτικής ανόδου, και είναι άνθρωποι γνήσιοι αριστεροί, κι ας μην είναι επαναστάτες, και αγχώνονται στα κρυφά για την σαφώς δεξιά τροπή του ΣΥΡΙΖΑ.Η βασική στρατηγική της αστικής τάξης για την πολιτική είναι να πείσει τις μάζες ότι είναι ένα παιχνίδι με κανόνες, ισότιμο, και δικαίωμα στη νίκη.Με βασικό άξονα τις εκλογές.Παιχνίδι, κόλπο, θέαμα, εξαπάτηση, έκπληξη.Όπου το κλειδί είναι η ικανότητα του παίχτη.Kι ας κερδίσει ο καλύτερος.
Μερικές δεκαετίες κοινωνικής ειρήνης ήταν αρκετές φαίνεται για να ξεχάστει με απόλυτη αφέλεια η βασική αλήθεια: Η αστική τάξη, κατακτητής της κοινωνίας στο προηγούμενο στάδιο της και απόλυτος μονάρχης στο τωρινό, το μόνο που καταλαβαίνει είναι η δύναμη.Χύνει αίμα για να παραχωρήσει το παραμικρό από αυτά που κλέβει, εξαπατεί, συκοφαντεί, εκβιάζει, τρομοκρατεί, είναι πιο κινηματίας από τους κινηματίες, επικαλείται τη δικτατορία και το φασισμό.Στα λόγια του Μαρξ, “αντικαθιστά την ελευθερία την ισότητα και την αδελφότητα, με το πεζικό, το ιππικό και το πυροβολικό”.Και η ιστορία έχει αποδείξει, πως η ήττα της έρχεται μόνο με τη δύναμη, και η μόνη δύναμη που μετράται είναι το πλήθος, η οργάνωση, η μαχητικότητα, το ηθικό, η στράτευση και η επιρροή και πάνω απ’όλα η καθαρότητα των στόχων του κίνηματος της εργατικής τάξης σαν τάξη για τον εαυτό της.Όσο ψηλότερα κοιτούν αυτά, τόσο μακρύτερα φτάνουν.Η μόνη προσέγγιση, στα δύσκολα, μέσο και σκοπός μαζί.Τα υπόλοιπα είναι σκόνη στον κοινωνικό άνεμο που κάθε μέρα κρίσης φυσάει και πιο δυνατά.
Λίγα λόγια για το ΚΚΕ.
Δυο ζητήματα που ανέκαθεν απασχολούσαν τους σίγουρα ενοχλημένους, ίσως και προβληματισμένους συναγωνιστές, είναι χωρίς πολλά πολλά δύο.Από αυτά που βγάζουν προς τα έξω με τον τρόπο τους.
Το ένα είναι η εμπιστοσύνη, μετά από μια πλούσια ιστορική εμπειρία, σε άλλες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, ειδικά στο ΣΥΡΙΖΑ, για συνεργασία στο κίνημα και ότι προκύψει, όπως στα ραντεβού.Αυτό φαίνεται στην πράξη, παρά τις σαφώς ορισμένες από προηγούμενα συνέδρια του προϋποθέσεις για την συγκρότηση αντιιμπεριαλιστικού μετώπου κτλ.
Το δεύτερο είναι η ίδια η έμφαση, σε κρίσιμα, καθοριστικά για την περίοδο, στοιχεία πολιτικού προγράμματος.
Πιστεύω ότι και για τον πιο δύσπιστο, η στάση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. την προηγούμενη περίοδο, αποδεικνύει την αφοσίωση της στους σκοπούς της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Τα δε, κεντρικά σημεία του προγράμματος, αλλά και σημαντικά κομμάτια της ανάλυσης για την περίοδο, ταυτίζονται σε υπερεπαρκή βαθμό, ώστε αυτές οι δυνάμεις, να μπορούν να συνεργαστούν καταρχάς στο κίνημα.Φυσικά, κόντρα στις ταχύτατες εξελίξεις, ζω με την ελπίδα να τις ζω να συζητάνε για αρχή.
Το πιο σημαντικό ερώτημα όμως, για το ΚΚΕ, είναι ζήτημα της εκτίμησης και της στοχοθεσίας για την περίοδο.
Η προσπάθεια περιχαράκωσης και συγκράτησης, σε ένα πνεύμα παραίτησης, θα ήταν λογική σε μια περίοδο που κανείς προβλέπει και εκτιμά την ήττα και την υποχώρηση των μαζών από το προσκήνιο και άρα προσπαθεί να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται.
Δε γίνεται όμως και η δεκαετία του ’90 να ήταν περίοδος ήττα και να είναι και τώρα.
Δεν είναι λογικό να δίνεται η επική μάχη της Χαλυβουργίας εδώ και 8 σχεδόν μήνες, να καλείται κάθε χώρος δουλειάς και να λειτουργεί το ΚΚΕ σαν να είναι έτοιμο να αποτραβηχτεί από το προσκήνιο.
Είναι παράλογο να μην αναζητεί κανάλια επικοινωνίας μεταξύ της, αυτή την εποχή, η αντικυβερνητική, αντιΕΕ, αντκαπιταλιστική αριστερά, τρίτος δρόμος στα ηττημένα διλήμματα που τίθενται.
Το λογικό είναι να τεθεί με σαφήνεια ο στόχος της περιόδου, η ήττα δηλαδή και η ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου.Κι από τη στιγμή που ο στόχος έχει τεθεί, να αναζητηθούν πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να ταχθούν σε αυτή την κατεύθυνση.Και εφόσον δεν επαρκεί κανένας μόνος του, μάλλον δε γίνεται αλλιώς, και η πολιτική αντικαθίσταται από την προφητεία.Και το δίπολο, όσο και να το ξορκίσει κανείς δίπολο παραμένει.Και οι μάζες αντί για μαζικές Χαλυβουργίες, θα οργανώνουν μαζικές προσευχές ή και χειρότερα.
Διατηρώ επαναστατική αισιοδοξία πως τη δύσκολη αυτή εποχή των ανακατατάξεων, θα γίνει ευκολότερο ανάμεσα στους αριστερούς και τους κομμουνιστές να αναγνωρίσει ο ένας στον άλλο το σύντροφο του.Κυρίως, από την απεγνωσμένη ανάγκη να βρεθούν συναγωνιστές και συνοδοιπόροι.Αλλά κι αυτό, είναι μέσα στην πορεία των πραγμάτων.
Κλείνοντας, τα καθ’ημάς.
Βλέπω με βαθιά ικανοποίηση ότι τα χρόνια της περιπλάνησης για την αντικαπιταλιστική αριστερά όχι μόνο δεν την αποσάθρωσαν, αλλά της έχουν χαρίσει μια συγκρότηση που αντέχει πολύ ικανοποιητικά σε κλυδωνισμούς όπως ο κυβερνητισμός, που κατέστρεψαν ολόκληρα ρεύματα σε άλλες χώρες.
Και αυτά, όπως και ο κόσμος της που είναι εκεί και θα πρωταγωνιστήσει σε πολλές από τις μάχες που έρχονται, είναι τα μεγάλα κέρδη για το μέλλον.
Το δεύτερο πιο σημαντικό, που κατανοείται σιγά σιγά είναι το στρατηγικό βάθος της περιόδου, καθοριστικό για την στοχοθεσία και την αποτίμηση της δράσης μας.Τα πράγματα είναι στην αρχή, θέλουν πολύ κόπο, δεν κρίνονται εύκολα, δεν κρίνονται γρήγορα, θέλουν απλότητα και επιμονή, επιμονή, επιμονή.Τέλος ας γίνει κι αυτό κατανοητό.Για τις μάζες, δύσκολα αλλάζει η μορφή, τα κόμματα, πιο δύσκολα η συνήθεια, η συνείδηση.Και η συνείδηση θα κρίνει τελικά την παρτίδα.Γι’αυτό, επιμονή, αφοσίωση, δουλειά.
Και μέσα σε όλα αυτά τα πρωτόγνωρα, κάνουμε τις προόδους μας.
Το τρίτον. Αν και η σχετική απογοήτευση μετά τις 6/5 περιορίστηκε, ας έχουμε στο μυαλό μας ένα πράγμα.Τη δεκαετία του ’90, δώθηκε μια λυσσαλέα μάχη οπισθοφυλακών από κάποιους που τους έλεγαν κυριολεκτικά τρελούς, για τη χαμένη αξιοπρέπεια της Αριστεράς και του κομμουνισμού απέναντι στα μισθωμένα σκυλιά του ΠΑΣΟΚ και την αλαζονική επίθεση του γιαπισμού.Και αυτή η απελπισμένη μάχη κερδήθηκε, είμαστε ακόμα εδώ και σε καλύτερη κατάσταση, εδώ που τα λέμε, από ποτέ.
Η κληρονομιά αυτής της μάχης, που δώθηκε σε μια εποχή απόλυτης σχεδόν νηνεμίας, κοινωνικής ειρήνης και ιδεολογικού θριάμβου του αντιπάλου, μπορεί να είναι μόνο να υποδεχτούμε τη νέα εποχή που μας φοβίζει και μας γεμίζει άγχος, όπως της αξίζει: σαν ένα πεδίο αφάνταστων ακόμα δυνατοτήτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου