Λίγα χρόνια αργότερα μαθεύτηκε ότι οι οροθετικές πόρνες είχαν σταλεί στην Αμυγδαλέζα. Κανείς δεν ήξερε τι γινόταν εκεί μέσα, ή στα άλλα στρατόπεδα. Η χώρα είχε αρχίσει να ξεβρωμίζει, και μάλιστα με πολιτισμένο τρόπο, παρουσία εισαγγελέα και με πλήρη κάλυψη των εκλεγμένων υπουργών. Πέρασαν κι άλλα χρόνια μέχρι να μαθευτεί η μοίρα όσων είχαν ξεχαστεί εκεί μέσα.
Σκυλάραπες, πρεζόνια, πουτάνες -ωστόσο η Αθήνα έλαμπε και χαρούμενα πρόσωπα καθάριζαν τις αλάνες από σύριγγες, φύτευαν γλαδιόλες, χάζευαν τις βιτρίνες των νέων εμπορικών κέντρων (μειωμένη κίνηση, αλλά κρίση ήταν, θα περνούσε). Στην αρχή καθάρισε η περιοχή της Ομόνοιας, μετά η Πατησίων. Οι δράσεις ήταν στοχευμένες: για να πάρεις άδεια ασκήσεως του πορνικού επαγγέλματος, λόγου χάριν, έπρεπε να υπογράψεις υπεύθυνη δήλωση ότι το έκανες με τη θέλησή σου και ότι σεβόσουν τη δημόσια υγεία, το υπέρτατο αγαθό· πόσο μάλλον που χάριν της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας είχε απλοποιηθεί πολύ η σχετική γραφειοκρατία. Σιγά σιγά -το θυμόμαστε όλοι- και μια και ο χώρος δεν έφτανε (αυτό το γαμημένο το περιθώριο ήταν σαν τη λερναία ύδρα, έναν μπουζούριαζες δέκα προέκυπταν), περιφράχτηκε το Θριάσιο Πεδίο -μαζί με την Ελευσίνα- και φορτηγά έφερναν τον κόσμο. Για τροφή (λεφτά ακόμα δεν υπήρχαν) είχαν στη διάθεσή τους τις χωματερές στα Λιόσια, όπως άλλωστε έκαναν και προηγουμένως τηρουμένων των αναλογιών (πάντα). Έτσι όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Και όλα αυτά, να το τονίσουμε, από τις μετριοπαθείς ευρωπαϊκές δυνάμεις. Κάποια φαινόμενα των άκρων στην αρχή, κάτι ομάδες εφόδου, κάτι τέλος πάντων νοσηρά φαινόμενα σε κάτι έδρανα, συνέπεια της κουλτούρας της βίας που τόσο είχε ταλανίσει τη χώρα, δεν κράτησαν πολύ: εντάξει, έγιναν κάτι κοινοβουλευτικές μεταγραφές, αλλά κυρίως έγινε συνείδηση ότι δεν χρειαζόταν να πάμε στα άκρα για να ξεβρωμίσει ο τόπος, όλα μπορούσαν να γίνουν νομιμότατα, αρκεί να υπήρχε πολιτική βούληση.
Και πάνω απ’ όλα: είχαμε παραμείνει στο ευρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου