Έσκασε η χρυσή «φούσκα» του ΥΠΕΚΑ

Βάλια Μπαζού

Τα στελέχη του ΥΠΕΚΑ που διαφήμιζαν την περιβαλλοντικά προηγμένη Φινλανδία θέλοντας να πείσουν τους «ιθαγενείς» ότι τα μεταλλεία χρυσού είναι κάτι περισσότερο από θείο δώρο, τώρα, μετά την τρομακτική καταστροφή που προκάλεσε το ορυχείο της Talvivaara Mining Company, σφυρίζουν αδιάφορα και ψελλίζουν δικαιολογίες του συρμού.

Γονυπετείς... ξεροσταλιάζουν | Σταύρος Χριστακόπουλος

Η Ευρώπη ζητάει όλο και περισσότερες δεσμεύσεις σε επίπεδο εθνικής κυριαρχίας για να δώσει χρηματοδοτικές ανάσες στην Ελλάδα και επιμένει στην επιμήκυνση. Το ΔΝΤ δεν αποδέχεται την επιμήκυνση ως λύση και ζητάει καθαρή λύση με κούρεμα εις βάρος των κρατών - δανειστών. Η κυβέρνηση, στον κόσμο της, μιλάει για ανάπτυξη...
Το χάος όμως που επικρατεί γύρω από το ελληνικό θέμα μεταξύ των δανειστών και της τρόικας αφορά κυρίως την πολιτική σφαίρα. Εκεί απλώς αποτυπώνεται η δυστοκία εξεύρεσης μιας μόνιμης ή, έστω, σχετικά μακροπρόθεσμης λύσης στο ζήτημα του χρέους.

Μιλώντας αριστερά

Σειρά πολιτικών παρεμβάσεων προαναγγέλλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε μια προσπάθεια  να συσπειρώσει γύρω της κομμάτια του αριστερού ακροατηρίου του αντι-Ε.Ε., αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού, και μακριά από τη λογική της συστημικής διαχείρισης. Η δημόσια συζήτηση θα ανοίξει με ένα διήμερο εκδηλώσεων στις 27 και 28 Οκτωβρίου στο ΚΥΒΕ Περιστερίου, όπου, εκτός από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα δοθεί βήμα σε ένα ευρύ φάσμα απόψεων στον χώρο της Αριστεράς.

Η Ολυμπιακή Φλόγα, η Ρόδος και τα κουλούρια

 (ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 09-08-12)

Μπορεί να μην ξέρουμε ή να μη θέλουμε να ξέ­ρουμε ποια είναι εκεί­να που μας ενώνουν με τους εξ Ανατολών γείτονες... Όμως οι γείτονές μας αποδεικνύονται αρκετά ευρηματικοί στο να ανακαλύπτουν όλο πιο συχνά ποια είναι εκείνα που μας χωρίζουν... προσπαθώντας να αυ­ξήσουν τη σφαίρα επιρροής τους.

Κάθε τόσο όλο και κάτι ανακαλύ­πτουν μέσα από την κοινή πορεία των δύο λαών και όχι μόνο διεκδικούν την πατρότητα και αποκλειστικότητά του, αλλά συχνά επιδιώκουν έτσι είτε να διευρύνουν τη σφαίρα επιρροής τους είτε να το διεκδικήσουν για να αυξή­σουν τον μεγάλο κατάλογο όλων εκεί­νων που μας χωρίζουν...

Εάλω η λογική!

Το απόγευμα του Σαββάτου ο Δένδιας και η αστυνομία έστησαν τον πρώτο και πιο ουσιαστικό τύμβο για τον... ανέστιο, όπως τον κατάντησαν, «Ξένιο Δία». Οργάνωσαν... σπονδυλωτή συνέντευξη Τύπου, όπου ο Δένδιας είπε μεταξύ άλλων με ύφος: «Κυρίες και κύριοι, εδώ και χρόνια στην Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μιας μεγάλης έκτασης ανθρωπιστική κρίση. Ανθρώπινες ψυχές μετατρέπονται, λόγω ένδειας και συνθηκών ανέχειας, σε όργανα αδίστακτων συμμοριών, οι οποίες χρησιμοποιούν τους παράνομους μετανάστες σαν εκτελεστικά όργανα σε κάθε είδους έκνομη ενέργεια...».

Εκπρόσωπος, όχι επιστάτης

Το ποτήρι (της εξουσίας) μπορεί κάποιος, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, να το βλέπει μισογεμάτο ή μισοάδειο. Αρκεί, βέβαια, να υπάρχει ποτήρι, πράγ­μα για το οποίο ολοένα και περισσότεροι Έλληνες πολίτες αμφιβάλλουν.

Προφανώς αυτοί οι οποίοι θα συμμετέχουν στην κυ­βέρνηση συνεργασίας βλέπουν - άλλοι πάσχοντες από χρόνια εξουσιαστική βουλιμία, άλλοι από χρό­νια πολιτική μυωπία - το ποτήρι μισογεμάτο. Και ελ­πίζουν να δροσιστούν.

Η αναγκαιότητα της αριστερής κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ [του Γιώργου Ρούση]

Το τελευταίο διάστημα, πέρα από την απολύτως δικαιολογημένη αντίδραση  όσων  με απαράδεκτο τρόπο αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως την άλλη όψη του νομίσματος του μαύρου μετώπου, αναπτύσσεται  μια όλο  και πιο  έντονη επιθετικότητα ενάντια  σε όσους  τολμούν να του ασκήσουν κριτική από τα αριστερά.
Αυτή στοχεύει όλους εκείνους, πρόσωπα ή συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς , που  υποστηρίζουν ότι οι προτάσεις του  είναι ανεπαρκείς  για μια φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση, και τούτο διότι κινούνται εντός των τειχών του οικοδομήματος μέσα στο οποία   δημιουργήθηκε η κρίση.

Πολιτική και εντυπώσεις

Του Δημήτρη Μυ

Δεν θα έπρεπε, αλλά εξακολουθούμε να εντυπωσιαζόμαστε από την ατάκα, την εξυπνάδα, το ύφος και την εικόνα. Κάπως έτσι, τη σύγκρουση με τον τοίχο, προς τον οποίο τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, θα την αντιληφθούμε τη στιγμή που θα κολλήσουμε πάνω του. Σαν χαλκομανίες...

Συνηθισμένοι στα εύκολα, καταπίνουμε αμάσητο ό,τι μας σερβίρουν. Στρωμένοι στον καναπέ, χαζεύουμε τους καυγάδες των παραθύρων και χασκογελάμε με τις εξυπνάδες που ανέξοδα εκτοξεύουν οι αντίπαλοι και διεκδικητές της ψήφου μας.