Κάτω τα χέρια από τον κ.Παπακωνσταντίνου

Είναι συνταγματική επιταγή

Του Αναγνώστη Λασκαράτου

Δ.Βούλγαρης. Η (φυσιογνωμική) ομοιότης με τον κ.Κουβέλη είναι συμπτωματική

To βελτιωμένο το 2001 από το ΠΑΣΟΚ (το προηγoύμενο της ΝΔ ήταν πολύ χειρότερο) άρθρο 86 (παραγρ. 3) του Συντάγματος, που μεριμνά κοινή συναινέσει ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για την προστασία των ληστών πολιτικών, είναι σαφές:  “Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο Ι αρμοδιότητα της μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος”.
Αυτό σημαίνει ξεκάθαρα παραγραφή. Όσοι υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει θέμα παραγραφής, με το εφεύρημα ότι η Βουλή που προήλθε από τις εκλογές του Μαΐου του 2011 ουσιαστικά δεν λειτούργησε ποτέ, καθώς δεν προέκυψε από αυτήν κυβέρνηση και απλώς εξέλεξε προεδρείο, νομίζω πως εκφράζουν ευσεβείς πόθους ή απλά προσφέρουν προσχήματα για εκτόνωση της λαϊκής οργής. H Βουλή λειτούργησε, διόρισε την κόρη Πολύδωρα, κανείς βουλευτής δεν ζήτησε την απόλυσή της, άλωστε παλιότερα ο ΣΥΝ είχε διορίσει το γιό του θαυμαστή του Χουντόδουλου βουλευτή κ.Θ.Λεβέντη (τώρα «Δημάρ»).

Φίλε μου...

Γιατί δεν απορώ που ο κ. Μανιτάκης, αυτός ένας άτεγκτος, κυβερνά με Προεδρικά Διατάγματα;

Γιατί όμως να απορώ, όταν ο κ. Σαμαράς έχει κάνει το Κοινοβούλιο Κομαντατούρ και κυβερνά με Προεδρικά Διατάγματα.

Στα πόσα Προεδρικά Διατάγματα ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα σπάσει την πέννα του και θα σκύψει το κεφάλι που δεν όρθωσε;

Με πόσα χορταίνει ο κ. Κόκκαλης;

Κυβερνητική κρίση δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει | Γιώργος Δελαστίκ

Εφημ. Έθνος

Δραματικοί τόνοι δόθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης, ηλεκτρονικά και έντυπα, στις προχθεσινές διαφωνίες τακτικού και δευτερεύοντος χαρακτήρα των πολιτικών αρχηγών της συγκυβέρνησης. Κανένα επικίνδυνο αδιέξοδο ούτε ρωγμές στη συγκυβέρνηση υπάρχουν, ασχέτως των περί του αντιθέτου τίτλων. Οι παραστάσεις πολιτικού θεάτρου των Φώτη Κουβέλη και Βαγγέλη Βενιζέλου δεν αποσκοπούν σε τίποτα περισσότερο από τη συγκράτηση των απογοητευμένων ή και οργισμένων με τη γραμμή τους οπαδών και ψηφοφόρων των κομμάτων τους.

Αντίσταση του σώβρακου | Του Θανάση Καρτερού

Ο διάολος να την πάρει για τρόικα. Ζητάει, ζητάει, ζητάει. Τη μια τούτο, την άλλη το άλλο. Με αποτέλεσμα ο Στουρνάρας να εμφανίζεται σε κατάσταση σχεδόν λιποθυμικού σοκ στη Βουλή -πάμε ολοταχώς για ασφυξία. Ο Βρούτσης, ευγενής και τόσο φιλόξενος συνήθως με τους ξένους, να διαπράττει διαρροές για επικείμενη σύγκρουση με τον Τόμσεν -φανταστείτε οποία εθνική καταστροφή. Ο Κουβέλης να στέλνει το ιππικό του να υπερασπιστεί τις κόκκινες γραμμές από τους σταυροφόρους των αγορών. Και ο απλός λαός να φτάνει στο σημείο μηδέν: Βρείτε τα επιτέλους μαζί τους, βρε παιδιά, να πάρουμε τη δόση και να μην καταστραφούμε.

Θα ψηφίσουν τα πάντα Κουβέλης και Βενιζέλος | ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ωραίο είναι για τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων το υποτιθέμενο θρίλερ των δήθεν σκληρών διαπραγματεύσεων της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη με την τρόικα, αλλά τα χαρτιά είναι σημαδεμένα. Κανένας Ελληνας δεν είναι πλέον τόσο αφελής ώστε να πιστεύει πως δεν θα υποχωρήσει άνευ όρων η ελληνική κυβέρνηση. Τα διασκεδαστικά σκετσάκια των αντιπαραθέσεων υπουργών - τροϊκανών θα αντικατασταθούν από μια «βαθυστόχαστη» και «δραματική» σύσκεψη των ηγετών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και ο γνωστός θίασος των πολιτικών αρχηγών που συγκυβερνούν θα δώσει τη λύση, παίρνοντας με «γενναιότητα» πάνω του τις ευθύνες για τον οικονομικό και κοινωνικό περαιτέρω εξανδραποδισμό των Ελλήνων. Κι έτσι θα ζήσουν αυτοί πολύ καλά κι εμείς πολύ χειρότερα.

Ντόμπερμαν και πεκινουά | Ο Στάθης στον eniko

Η χώρα κόπτεται και τεμαχίζεται. Ημιθανής και ήδη άπνους πάνω στον πάγκο του χασάπη, σπαράσσεται και σπαρταράει...

...τα «μέτρα» που λαμβάνονται εναντίον της,

το «τελευταίο πακέτο»,

με εμπνεύσεις της τελευταίας στιγμής, όπως αυτή για τη μείωση κατά επιπλέον 5% των μισθών στον δημόσιο τομέα,

όλα αυτά αποτελούν την πιο ακροδεξιά, την πιο νεοφιλελεύθερη πολιτική που έχει εφαρμοσθεί σε ανεπτυγμένο κράτος,

Εκπρόσωπος, όχι επιστάτης

Το ποτήρι (της εξουσίας) μπορεί κάποιος, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, να το βλέπει μισογεμάτο ή μισοάδειο. Αρκεί, βέβαια, να υπάρχει ποτήρι, πράγ­μα για το οποίο ολοένα και περισσότεροι Έλληνες πολίτες αμφιβάλλουν.

Προφανώς αυτοί οι οποίοι θα συμμετέχουν στην κυ­βέρνηση συνεργασίας βλέπουν - άλλοι πάσχοντες από χρόνια εξουσιαστική βουλιμία, άλλοι από χρό­νια πολιτική μυωπία - το ποτήρι μισογεμάτο. Και ελ­πίζουν να δροσιστούν.